De kraaien en de zwaan

Daar was eens een fiere zwaan,
zijn veren wit als sneeuw,
die zwom in het felle licht
van de volle maan.

Het schouwspel in de nacht
was betoverend te zien,
en het enige geluid dat klonk
was het water zacht.

Maar toen kwam een zwarte kraai
schel krassend aangevlogen.
Hij ging onrustig zitten op een tak
en maakte veel lawaai.

De kraai was bruut en ongenuanceerd
zijn boodschap verwerpelijk;
zo werd des nachts vreedzaamheid
tragisch gebruuskeerd.

De zwaan zwom naar de vijverrand
want hij wilde Kraai niet horen,
maar de kraai was nog altijd
hoorbaar, aan de overkant.

Wel vervelend zo’n kabaal,
maar hier was het nauw’lijks te verstaan -
en ach, zo lang zal het wel niet duren
dat schreeuwrig’ kraaienverhaal.

Maar plotsklaps kwamen aangevlogen
nog veel meer zwarte kraaien,
en allen krasten luid en fel
eenzelfde soort betogen.

Nu was het pandemonium
alom vertegenwoordigd -
iedereen schreeuwde om het hardst
hetzelfde in dit colloquium.

De zwaan werd langzaam grijs,
en daarna zo zwart als git,
en zijn hart werd almaar kouder:
tot slot zo koud als ijs.

De zwaan wist: ik verword hun krasgenoot,
en bij het krieken van de dag
was de zwaan niet wit maar zwart
en kil en koud en dood.

De zwaan, die was doorgedraaid
vlak voor de transformatie;
hij had zijn leven maar genomen
en geen haan die er naar kraait.