Twaalf februari

Het dilemma is iets te dichten voor twaalf februari,
en een gerichte poging is het zeker waard,
al leent de datum zich voor onzin, kul en larie.

Dat gebeurt mij ook geregeld bij de twaalfde maart,
zo dichtte ik al eens over een safari
van een Italiaanse man met lange, grijze baard.

Deze was woonachtig in het mooie Bari
maar verliet op deze dag zijn huis en haard,
want hij was op jacht naar een kanarie -

hij zocht een blauwe met een rode staart.
(Dit moest op uitdrukkelijk verzoek van Mata Hari,
maar over hun relatie is nooit iets opgeklaard.)

Aan de wal ging de man naar een lokale seminarie,
en vroeg om vervoer en ook een kaart:
aldus bekwam hij zijn groene Citroën Mehari,

dat zou hem verder brengen dan een paard,
die werd gepresenteerd met veel bombarie -
Ho! Dat gedicht is van de twaalfde maart!

En om het weer te gaan vertellen op de twaalfde februari
is hetzelfde als door het darmkanaal verwerkte chokoladetaart
te hergebruiken als oosterse tamari,

nee – iets dergelijks maakt een dichtershart bezwaard.
Aldus vind ik mijzelf vandaag in de penarie
want nu is ook dit vers in onzinnigheid ontaard.